“03 Aralık Dünya Engelliler Günü” ve “07-14 Aralık Beyaz Baston Haftası” Kapsamında Görme Engelli Bireyler Hakkında Empati ve Farkındalık Çalışması

Okulumuzda rehberlik servisi tarafından organize edilen etkinlikte her sınıftan bir gönüllü öğrenci seçildi. Seçilen bu öğrencilere etkinlik detayları ile anlatıldı. Her gün yürüdükleri yeri etkinlik kapsamında gözleri bağlı olacak şekilde yürümeleri istendi. Grup dörde ayrılmış, birinci grubun eline hiçbir şey verilmemiş, ikinci grubun eline uzun çubuklar verilmiş, üçüncü gruptaki her bir öğrencinin yanına bir kişi görevlendirilmiş ve sözel olarak yönlendirmesi istenmiş, son olarak dördüncü gruptaki her bir öğrencinin koluna bir öğrenci girmiş ve gideceği yere götürmüştür. Bu şekilde her grubun yaşadığı deneyimlerin birbirinden farklı olduğu gözlenmiştir. Etkinlik sonrasında süreç içerisinde yaşadıkları duygu ve düşüncelerini kaleme almaları istenmiştir. Bazı öğrencilerin görüşleri aşağıda yayımlanmıştır.  

Ceylin Ebru Emekli (11/A)

Gözlerim kapandığında ne yapacağımı bilemedim. Hiçbir şeyin yerini bilemedim ve temkinli davranmam gerektiğini düşündüm. Yürümeye başlamamız istendiğinde bir görme engelli insanın anlamaya başladım ve onların hayatlarının tamamının böyle olduğunu düşünerek yürümeye başladım. İlk önce aklıma ailem geldi yani hayatta en sevdiğim insanlar. Kardeşimi göremeyecektim mesela. Bu düşüncelerle karanlık dünya boğmaya başlamıştı beni ve korkunçtu… Hiçbir şey görmeden yaşama duygusu beni yalnız hissettirdi bir de. Bu karanlık dünyada benim ne yaşadığımı engeli olmayan insanlar anlarlar mı diye sorguladım. Şu an yapmaktan keyif aldığım aktivitelerin hiçbirini yapacak olma düşüncesi yordu. En sevdiğim aktivitem kitap okumak ve kitap okurken hayal kurmayı çok severim. Bunu yaşayamamak da korkuttu beni. Görmemenin bir güzel yanı vardı benim için; insanların yaptıkları kötülüklere şahit olmamak. Hocamızın düzenlediği bu etkinlik ile engelli bireylere karşı daha duyarlı olmam gerektiğini öğrendim. Teşekkürler.

Zeynep Karaboğa (11/B)

Bu yaptığımız etkinlik her insanın deneyimlemesi gereken bir etkinlik. Çünkü insan engelli bireylerle empati kurmalı. Gözüm bağlandığında içimi bir korku sardı. Bir kalabalığın içinde yalnızlık… Elime bir sopa verildi. Yürüyebilirsin denildi ve istikametimiz her gün defalarca gittiğimiz bahçenin bir tarafındaki çeşmeydi. Kendime güvenemedim ve yapabileceğimi düşünmedim. Dengemi sağlamakta bile zorlandım. Yavaş yavaş yürümeye başladım. Bin bir zorluklar içinde yönümü tayin etmeye çalışırken etrafta bizi izleyen birçok kişinin gülme seslerini duydum. Kızdım, insanlar ne kadar da acımasız olabiliyor dedim kendi kendime. Defalarca zıt yönlere gitmişim, farkında değildim. Etkinliği düzenleyen öğretmenlerimizin yardımı ile zor da olsa hedefe ulaşabildim. Bizlerden istenen çok kısa bir mesafe olmasına rağmen zorlandım. Zor ve korku dolu bir süreç oldu. Ama hayatım boyunca deneyimlediğim en iyi tecrübe oldu diyebilirim, teşekkürler.

Hatice Sena Özdemir (10/F)

Gözlerim kapandı…  Karanlığa bilinmeze doğru yürüyor gibiydim. Gerçekten çok acı ve korku vericiydi. Karanlığa doğru karanlık adımlar atıyordum. Ellerimi, bacaklarımı daha doğrusu tüm vücudumu uyuşmuş gibi hissediyordum. Sürekli başım dönüyor ve sadece insanların sesini duyabiliyordum. Yürüdüğüm yerlerin nasıl bir yer olduğunu bilmiyordum. Bir an kendimi görme engellilerin yerine koydum. Bir daha güneşi, ayı, bulutu ve en önemlisi de sevdiklerimin yüzünü bir daha göremeyeceğim düşüncesi ile korktum. Gerçekten çok acı ve zor bir durum. Bir an sanki tüm hafızam silinmiş gibiydi. Çaresizdim. Düşme çarpma yaralanma riskim yüksekti ve bu da korku vericiydi. Düşünüyordum sürekli. Yapabildiğim tek şey düşünebilmekti. Zifiri karanlıkta çaresizce bir çırpınıştı düşüncelerim. Gözlerim açıldığında oh be dedim görmek ne kadar da güzel bir. Tüm hafızam geri gelmiş ve hayata dönmüştüm. Etkinlik için teşekkür ederim. 

Ayşe Yalçın (9/A)

Çok zorlandım. Biz kısıtlı bir süre için bunu tecrübe ettik. Oysa bunu kısa süreliğine yaptığımız bu etkinliği ömür boyu yaşayan insanların olduğunu bilmek üzücü bir durumdu. Hepimiz görüyoruz ama bizim gibi göremeyenler var. Dünyayı, çiçekleri, bir insanın yüzünü bilmiyorlar belki de. Çocuğunu görmeyen bir anne-baba bile var. Engeli olan insanları gördüğümüzde onlar ne yaşıyor diye düşünmek lazım. Hele ki fiziksel noksanlığı olan insanlar ile dalga geçmek zayıflıktır.    Sizin dalga geçtiğiniz şeyler onlar için travma ve dram yüklü. Etkinlik için çok teşekkür ederim. 

Dilara Özmen (11/F) 

Öncelikle bu etkinliğe katıldığım ve beni bu etkinliğe layık gördükleri için hocalarıma teşekkür ederim. Bizler gözlerimizin sağlıklı olmasından dolayı görme engelli insanları anlamıyoruz. Bu etkinlik o görme engelli kişilerin yaşadığı sıkıntı ve zorlukların sadece bir kısmını az da olsa anlamamızı sağladı. Bu etkinliğe başlarken çok da zorlanacağımı düşünmemiştim. Lakin harekete geçtiğimde ayağımla bastığım yeri hissettim sadece. Nereye gitmem gerektiğini bilemedim ve karşıma çıkacak olan engellerin neler olduğunu bilmeden kaygıyla yürüdüm. Her an bir şeye çarpacakmış gibi kendimi hazırlasam da inanılmaz korku ve kaygı yaşadım. Ne kadar yürüdüğümü ve nereye gittiğimi bilmiyordum. Zaman ve mekân algım yıkılmıştı. Resmen yürüme yetimi de kaybetmiş gibiydim. Temkinli olmam gerektiğini düşündüğüm için oldukça yavaş adımlarla ilerledim. Kendimi kocaman bir boşlukta gibi hissettim. Yaşamış olduğum bu kaotik durumda birden içimi bir hüzün de kapladı. 10 dakikalık bu etkinliği bütün hayatıma yaydığımda ve bunu yaşayanları hayal ettiğimde çok üzüldüm. Biraz sonra gözlerimi açacaklar ve ben tekrar görecektim. Bunun rahatlığı vardı ama görmekten umudunu kesmiş ve hayata tutunmaya çalışan insanların varlığı söz konusuydu. Bizlerin o insanlara karşı daha duyarlı ve yardımsever olması gerektiğini düşündüm.

Pınar Yaşar 10/C

Benim için çok farklı ve zor bir deneyim oldu. Görme engelli insanlar bu yaşantıya nasıl dayanabiliyorlar, nasıl yaşayabiliyorlar diye düşündüğümde duygulanmamak elde değil. Etkinlik esnasında başta çok korktum. İnsanlar ne düşünüyor diye düşündüm. Elim titredi. Böyle yaşamak korkutucu geldi. Gözlerimizin ne kadar kıymetli olduğunu anladım.  

Rehberlik Servisi Öğretmenlerimiz Süleyman KOÇER ve Mehmet ÇAMYEL’e teşekkür ederiz.